Ένα άρθρο γνώμης για ένα καυτό θέμα.
Η αφορμή για αυτό το άρθρο δόθηκε από μια αναγνώστρια θέτοντας το ερώτημα «πως ήταν η διαιτησία;» σε ένα πρόσφατο παιχνίδι μπάσκετ.
Το Galatsisports έχει δηλώσει ότι δεν παίρνει θέση για τη διαιτησία σε κανένα σπορ που παρακολουθεί. Αυτό συμβαίνει όχι λόγω έλλειψης κρίσης, αλλά για τη λογική που υπάρχει πίσω από την άποψη αυτή.
Και η εξήγηση είναι απλή!
Οι διαιτησίες που όλοι μας βλέπουμε στα γήπεδα, αρκετές φορές μας προκαλούν απορία, μας εκνευρίζουν, μας «βγάζουν από τα ρούχα μας». Άλλες φορές πάλι μας ικανοποιούν.
Τελικά, η αίσθησή μας για τη ποιότητα της διαιτησίας εξαρτάται δυστυχώς και από το θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα για την ομάδα που υποστηρίζουμε.
Ας δούμε όμως τα δεδομένα:
- Οι διαιτητές είναι άνθρωποι και όχι μηχανές-ρομπότ, άρα κάνουν και λάθη!
- Κάθε σπορ έχει τελείως διαφορετικές απαιτήσεις από τον διαιτητή. Άλλες είναι στο ποδόσφαιρο που πρέπει να καλύπτει μεγάλο χώρο, άλλες στο μπάσκετ που πρέπει να βλέπει και χαμηλά στο παρκέ και ψηλά στον αέρα, άλλες στο βόλεϊ που είναι στατικός. Επίσης διαφορετικές είναι και οι ταχύτητες των διαιτητών και των φάσεων που ελέγχουν.
- Στον ερασιτεχνικό αθλητισμό υπάρχουν λάθος σφυρίγματα, αλλά κυρίως αυτά δεν προκαλούνται από δόλο.
- Οι αθλητές, απ΄την άλλη πλευρά, εισπράττουν πάντα αρνητικά οποιαδήποτε συμπεριφορά τρίτων που αντιδρούν σε «κακή» διαιτησία.
- Οι προπονητές και οι παράγοντες, με τη σειρά τους, «καλύπτουν» αποτυχίες πίσω από «κακές» διαιτησίες, υπονοώντας πολλές φορές δόλο σε πιθανά λάθη της.
Επομένως, το ερώτημα είναι: Τι κερδίζουμε τελικά φωνάζοντας και φορτώνοντας ήττες σε διαιτητές;;;
Το σίγουρο είναι ότι για τους αθλητές και ειδικότερα για τους μικρούς, μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει τέτοια συμπεριφορά. Καθότι ο αθλητής καλυπτόμενος από τη «κακή» διαιτησία θεωρεί ότι ήταν τέλειος αλλά κάποιος τον αδίκησε. Έτσι δεν ψάχνεται για να βελτιώσει λάθη του, δεν γίνεται καλύτερος. Μαθαίνει απλά να βλέπει αντιπάλους και εχθρούς γύρω του, θεωρώντας τον εαυτό του αλάθητο. Διαφωνείτε;;;
Όσον αφορά στους προπονητές τώρα, για πολλούς και διάφορους λόγους καθένας τους αντιδρά διαφορετικά σε μια «κακή» διαιτησία. Άλλοι απλά διαμαρτύρονται κόσμια, άλλοι εντονότερα και άλλοι ουρλιάζοντας ξεχνούν ότι βρίσκονται εκεί για να καθοδηγούν την ομάδα τους!
Υπάρχουν βέβαια και οι προπονητές που απλά δεν ασχολούνται με τους διαιτητές, εφόσον αντιλαμβάνονται ότι «ότι σφυρίχτηκε δεν αλλάζει» τους ενδιαφέρει περισσότερο η ηρεμία της ομάδας τους και η εμπέδωση από αυτή των οδηγιών τους.
Τέλος υπάρχει και η εξέδρα, οι γονείς κάθε λογικής και άποψης, φίλοι, προπονητές της εξέδρας και κριτές των πάντων. Αυτοί αποτελούν μια άλλη ιστορία και δεν είναι αντικείμενο σχολιασμού στο παρόν.
Το συμπέρασμα για μας είναι ένα:
Οι διαιτησίες, ειδικά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο κριτικής, καθότι δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια που θέλουμε να θαυμάζουμε στα γήπεδα.
Στόχος είναι να μαθαίνουν να αγωνίζονται και να διεκδικούν με βάση τις δυνάμεις τους και του ταλέντου τους και όχι να δηλητηριάζονται οι ψυχές τους με συμπεριφορές ζούγκλας, στο όνομα μιας νίκης σε ένα αθλητικό αγώνα.
Οι αθλητές μας αξίζουν να διεκδικούν και να κερδίζουν πολύ περισσότερα στον αγωνιστικό χώρο από το να μαραζώνουν από μια κακή διαιτησία.
